Full house tonight. Zijn passage hier in The Borderline op 6 maart van dit jaar hebben zijn naam en faam nog versterkt. En nog geen volle mensendracht later staat hij hier terug, voor nog meer volk dan toen. Eerste vaststelling, de volle Taliban baard die hij vorige keer bijeen had gespaard, is verdwenen. We hebben terug de Latino-Sardinas voor ons staan, met onderlipse sik en fijn gecontourde bakkebaarden. Bij mijn aankomst om acht uur dertig was het al dringen om aan de bar te geraken. Dat beloofde dus voor de opkomst. Op het podium stonden de twee, inmiddels reeds befaamde, dobro’s van Sardinas al klaar.

Verweerd, verbrand, getaped...eigenlijk zien ze er niet uit. De meest geblakerde, een Gibson Dobro, heeft een humbucker pick-up ingebouwd en deze gebruikt Eric voor het hardere scheurwerk. De andere is een bijna onherkenbare Regal Dobro met een single coil die dient voor het iets subtielere slide werk. Als versterker heeft hij een prachtige piggy-back van Rivera bovenop een Marshall cabinet 4 x 12” ter grootte van een kinderkleerkast. Hiermee kan je tot zeven blokken verder iedereen uit zijn slaap houden en onze trilhaartjes voor eeuwig plat leggen. Maar zoals later zal blijken zal Eric Sardinas zijn tuig niet aanwenden om onze buizen van Eustachius mee te vernietigen. Integendeel zal hij er een evenwichtige, weliswaar luide, sound mee opbouwen die nooit als een overlast zal worden ervaren. Naast het laag-bij-de-grondse, in de letterlijke zin van zijn betekenis, drumstel van Bernard "bernie" Pershey, staat de rack van bassist Levell Price, ook al een imposante kast. Tot zover Sardinas’ backline, of is skyline een gepastere benaming in dit geval.
                                               
Het trio splijt het geroezemoes, van de honderdvijftig koppen tellende bezetting van de gelagzaal, open met “Treat Me Right”. Gedaan met vertellen, jongens, bestellingen aan de toog graag schriftelijk, aub. Wa segde ? As ge leustert na de meziek moette niks segge. Daarna het bikers-epos “Ride” en Muddy Water’s “Can’t Be Satisfied”. Het trio Sardinas/Price/Caccia is minutieus op elkaar ingespeeld, de ritmesectie feilloos. “Texola” komt aan de beurt, Eric overwint op het gemak vriend en vijand.

Alle aanwezigen knikken goedkeurend. Er wordt niet gedanst omdat er geen plaats is. Headbangers knotsen met hun hoofd tegen hun buur. Terrein en lucht zijn duur vanavond in The Borderline. Zoals ik reeds zei, de band speelt luid, deze bluesrock vraagt dat overigens, maar niet oorverdovend. Waar Sardinas hier in maart bijwijlen klonk als een reïncarnatie van de jonge Johnny Winter, gaat hij vandaag meer overhellen naar de sound van de diep betreurde Rory Gallagher. Eric kent zijn meesters en het moet gezegd, doorheen de muur van geluid klinkt nog altijd de eenzame bottleneck van de oervaders van de delta blues, de roots van alles wat hier nu gebeurt.

De wereld omgekeerd, niets is te vreemd voor Sardinas. Hij trekt zich terug en de band mag een solo spelen. Eerst samen, dan afzonderlijk. Levell Price geeft een solide funky basspartij ten beste. Op de drums beneemt Patrick Caccia ons de toch al schaarse lucht, zoals hij tekeer gaat en dat zonder één enkele keer de pedalen, tempo of ritme te verliezen. Het lijkt of hij op een dubbele bassdrum speelt, zo snel gaat het basspedal over en weer.

Eric Sardinas & Big Motor geven twee fameuze sets ten beste, die we niet licht zullen vergeten. Was het vorige keer al een supergig en vollen bak ambiance, dat wordt vandaag nog verbeterd en iedereen is tevreden. Er zijn nog enkele zekerheden op deze wereld. Sardinas is er één van.

witteMVS